Msza św. urodzinowa i dziękczynna za 37 lat kapłaństwa i 37 lat posługi duszpasterskiej w Parafii św.Piotra i Pawła w Szczecinie – ks. Infułata Stanisława Bosego – Administratora Diecezji Wrocławskiej.
Kapłan niosący w złotej monstrancji Najświętszy Sakrament, procesja eucharystyczna do czterech pięknie przystrojonych ołtarzy… to zewnętrzność liturgii, która tak naprawdę ma głęboki wymiar duchowy.
To przypomnienie, że Bóg jest z nami; Bóg jest w nas. To refleksja nad sobą, nad własnym życiem. Codziennym postępowaniem. Jestem świątynią, w której mieszka Bój Trójjedyny… Czy JA szanuję Boga w sobie i chronię Go przed skazą zachowania Go obrażającego?
Czy moim zachowaniem, całym życiem potwierdzam deklaracje werbalne?
Chwała Boża to nasza miłość do ziemi ojczystej, do tradycji ojców. To nasza walka z pokusą i złymi skłonnościami czy wadami. To szacunek dla wszystkiego co żyje i dla bliźniego… Czy naprawdę szanuję bliźniego? Czy uznaję Boga w nim? Tego samego, który mieszka we mnie
Zamyka tzw. cykl Wielkanocny,
Największą tajemnicą wiary chrześcijańskiej jest objawiona prawda, że Bóg jest jeden, ale w trzech Osobach: Ojciec, Syn i Duch Święty..
A więc jedna natura Boska żyje w Trójcy osób, przez co Bogiem jest Ojciec, Bogiem jest Syn i Bogiem jest Duch Święty. Nie ma jednak trzech bogów, lecz jeden Pan Bóg nasz w Ojcu.
Modlitwa jest wyrazem wiary i wiara w Trójjedynego Boga uzewnętrznia się w liturgicznej modlitwie Kościoła, która towarzyszy nam od narodzin po kres naszych dni tu na ziemi.
Obrzędy sakramentów świętych i sakramentaliów są nieprzerwanym hymnem ku czci Boga Ojca, Syna i Ducha Świętego.
Właściwie każda niedziela była dniem w specjalny sposób poświęconym Trójcy Przenajświętszej. Jednak odrębne święto poświęcone tajemnicy wiary ustanowione zostało w IX w. – początkowo lokalnie. Teksty na tę uroczystość ułożył mnich Alkuin – biograf cesarza Karola Wielkiego. Od 1334 r. święto Trójcy Przenajświętszej obchodzone jest w tydzień po uroczystości Zesłania Ducha Świętego; kończy tzw. cykl Wielkanocny.
Znak krzyża, który kreślimy na rozpoczęcie i zakończenie każdego dnia:
„W imię Ojca i Syna i |Ducha świętego. Amen” – jest wyznaniem wiary i hołdem składanym Bogu w Trójcy Jedynym.
Pięćdziesiąt dni po Wielkanocy chrześcijanie obchodzą uroczystość Zesłania Ducha Świętego.
Dla pełniejszego zrozumienia tego święta warto cofnąć się zarówno do Dziejów Apostolskich jak i tradycji Izraela.
Dzieje Apostolskie umieszczają zesłanie Ducha Świętego w dniu Pięćdziesiątnicy i podkreślają, że dar Ducha Świętego jest pierwszym darem Chrystusowego żniwa.
Aby zrozumieć głęboki sens tego Święta cofnijmy się do tradycji Izraela.
W Starym Testamencie Święto Paschy (hebr. Pesach) to cudowne wyzwolenie spod egipskiej niewoli. To największe w judaizmie święto Pesach.
Słowo „pesach” oznacza: przejść/ominąć. Tej nocy, kiedy Anioł Boży przechodził przez Egipt uśmiercając wszystkich pierworodnych, omijał domy Izraelitów chronione krwią baranka paschalnego. To spowodowało, że Żydzi zostali wypuszczeni z niewoli; z ziemi egipskiej wyszli jako naród izraelski.
Pięćdziesiąt dni po Pesach Żydzi obchodzą uroczyście Szawuot – jeden z trzech świąt pieszych, podczas których Izraelici pielgrzymowali do świątyni jerozolimskiej.
Trzy Święta piesze (hebr. szalosz regalim czyli trzy razy na nogach) do Świątyni w Jerozolimie, to:
Przaśniki – początek żniw jęczmienia,
Szawuot – żniwa pszeniczne i początek zbiorów owoców
Sukkot – to czas winobrania i zbioru pozostałych płodów rolnych – święto namiotów.
Wszystkie są świętami plonów i upamiętniają Wyjście i wędrówkę Izraelitów przez pustynię
Żydzi przynosili w okresie Paschy pierwsze kłosy, a dopełnieniem złożenia pierwocin był obrzęd przypadający na czas Pięćdziesiątnicy.
Chrześcijanie w czasie Paschy wspominają ofiarę Chrystusa, która otrzymuje ukoronowanie w zesłaniu Ducha Świętego w dniu Pięćdziesiątnicy, czyli pięćdziesiątym dniu po zmartwychwstaniu naszego Zbawiciela Jezusa Chrystusa.
W tradycji ludowej Święto Zesłania Ducha Świętego nazywane jest Zielonymi Świątkami jako, że obchodzone jest w najpiękniejszej, najbardziej zielonej porze roku. Tradycyjnie świątynie i mieszkania przystraja się zielonymi gałązkami brzozy, tatarakiem – to symbol życia, zdrowia i pomyślności.
Dzieje Apostolskie tak opisują Zesłanie Ducha Świętego:
„A podczas wspólnego posiłku kazał im nie odchodzić z Jerozolimy, ale oczekiwać obietnicy Ojca. Słyszeliście o niej ode mnie” (Dz 1, 4)
Obietnicę Bożą zawartą w Starym Testamencie „Wylanie Ducha na wszelkie ciało” prorok Joel łączył z Jeruzalem (JI3, 1-5).
Ta obietnica spełniła się w Jerozolimie, gdy uczniowie Chrystusa, świadkowie Wniebowstąpienia Pana, po powrocie z Góry Oliwnej, czekali na „obietnicę Ojca”. Do jedenastu Apostołów dołączyli inni z Maryją, matką Jezusa, łącznie ok.. 120 osób (Dz.1, 15). Wtedy także dokonało się uzupełnienie liczby Apostołów, przez wybór Macieja.
„Nagle dał się słyszeć z nieba szum, jakby uderzenie gwałtownego wichru, i napełnił cały dom, w którym przebywali” (Dz.2, 1-2).
Nie był to więc wiatr, ale jakiś podmuch siły, podobny do wiatru. Wrażenie słuchowe tego podmuchu było potężne, skoro wypełniło cały dom. Do wrażenia akustycznego dołączyło wrażenie wzrokowe; zjawisko świetlne podobne do ognia, początkowo w jednej masie, potem rozdzieliło się na języki i zawisło nad każdym uczestnikiem spotkania.
„I ukazały się im rozdzielone języki w kształcie jakoby ognia i jeden spoczął na każdym z nich z osobna” (Dz.2, 3).
Wszystko to stało się w jednej chwili i wszyscy zrozumieli, że wypełniły się słowa Jezusa, który zapowiadał zstąpienie Ducha Świętego.
Wypełniło się też proroctwo Św. Jana Chrzciciela, która zapowiadał, że Mesjasz będzie chrzcił „w Duchu Świętym i ogniu” (Mt3, 11).
Kościół, który narodził się w Dniu Pięćdziesiątnicy, był Kościołem charyzmatycznym, to znaczy, że w życiu wielu jego członków widoczne było wyraźne działanie darów Ducha Świętego.
Mijało właśnie 40 dni po zmartwychwstaniu Pana. Apostołowie już wiedzieli, że Syn Boży opuści ich, aby udać się do domu Ojca. Już podczas Ostatniej Wieczerzy Jezus zapowiedział to mówiąc:
„Jeszcze chwila, a nie będziecie Mnie oglądać, i znowu chwila a ujrzycie mnie (J16. 16).
Tak musi być. Bowiem w domu Ojca mego jest mieszkań wiele… Idę przecież przygotować wam miejsce. A gdy odejdę i przygotuję wam miejsce, przyjdę powtórnie i zabiorę was do siebie, abyście i wy byli tam, gdzie Ja jestem.
(J 14, 2-3)
Mimo tej obietnicy, wiadomość o konieczności rozstania z Mistrzem napełniła serca Apostołów smutkiem, Chwilowo jednak radując się obecnością Chrystusa Zmartwychwstałego zapomnieli o czekającym ich rozstaniu. Nadszedł jednak zapowiedziany dzień. Wówczas – jak to relacjonuje apostoł Marek – Chrystus po raz ostatni ukazał się w Wieczerniku samym Jedenastu, gdy siedzieli za stołem i wyrzucał im brak wiary i upór, że nie wierzyli tym, którzy Go widzieli zmartwychwstałego (Mk 16 14).
Jezus skierował do nich najważniejsze zadanie – zadanie misyjne: Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu. Kto uwierzy i przyjmie chrzest, będzie zbawiony; a kto nie uwierzy, będzie potępiony (Mk 16, 15-16).
Nacisk szczególny położył Chrystus na znaki jakie będą towarzyszyć Apostołom:
W imię moje złe duchy będą wyrzucać, nowymi językami mówić będą; węże brać będą do ręki, i jeśliby co zatrutego wypili, nie będzie im szkodzić. Na chorych ręce kłaść będą, i ci odzyskają zdrowie (Mk 16, 17-18).
Bezpośrednio po tym Jezus wstał od stołu i wraz z uczniami udał się na Górę Oliwną. A gdy znaleźli się na szczycie góry, Chrystus raz jeszcze przypomniał uczniom to, o czym już wcześniej ich pouczył. I powiedział: … ale gdy Duch Święty zstąpi na Was, otrzymacie jego moc i będziecie moimi świadkami w Jerozolimie i w całej Judei, i w Samarii, i aż po krańce ziemi ( Dz. 1, 8)
Chrystus po raz ostatni pobłogosławił im, następnie zaś, własną mocą uniósł się w ich obecności w górę i obłok zabrał Go im sprzed oczu. Kiedy uporczywie wpatrywali się w Niego, ja wstępował do nieba, przystąpili do nich dwaj mężowie w białych szatach. I rzekli: „Mężowie Galilei, dlaczego stoicie i wpatrujecie się w niebo? Ten Jezus wzięty od was do nieba, przyjdzie tak samo, jak widzie wiliście Go, wstępującego do nieba” (Dz. 1, 9-11)
ALLELUJA – Alleluja, czyli wychwalajcie Pana – starotestamentowy zwrot nawołujący do głoszenia chwały Jahwe.
„Alleluja! Żyw już jest śmierci Zwyciężyciel,
dziś z grobu swego powstaje,
Chrystus nas grzesznych wybawiciel.
Wieczny nam żywot nastaje” – to stara pieśń wielkanocna.
Wesołego Alleluja – życzymy sobie tradycyjnie z okazji Wielkanocy.
A także kolorowych pisanek, smacznego jajka i mokrego dyngusa.
BARANEK – to jeden z głównych symboli Chrystusa Zmartwychwstałego.
Rozumienie Jezusa jako Baranka Ofiarnego wywodzi się od słów św.Jana Chrzciciela:
„Oto Baranek Boży, który gładzi grzechy świata” (J1, 29)
Baranek z nimbem krzyżowym wokół głowy i chorągiewką triumfalną, jest symbolem zarazem ofiary i zwycięstwa.
Zwyczaj ustawiania baranka na stole wielkanocnym wprowadził w 1370 r. papież Urban V.
W Polsce „Agnuszek” rozpowszechnił się w XVII wieku.
Wielki Czwartek – godz.18:00 Liturgia związana z ustanowieniem sakramentu kapłaństwa i eucharystii
Wielki Piątek – godz.18:00 Adoracja krzyża i przeniesienie Najświętszego Sakramentu do grobu
Wielka Sobota – godz. 18:00 Poświęcenie paschału, ognia i wody
Święcenie pokarmów od godz.10:00 do godz. 18:00
Msza rezurekcyjna godz.18:45
WIELKANOC – liturgia mszy świętych jak w każdą niedzielę.
24.04.2011 godz.10:30 Msza św.
godz.11:00 Msza św. z kazaniem
godz.12:00 Chrzty
25.04.2011 godz.10:30 Msza św.
godz.11:00 Msza św. z kazaniem
15.04.2011 godz.18:00 Droga Krzyżowa, nauka rekolekcyjna
16.04.2011 godz.18:00 Gorzkie Żale, nauka rekolekcyjna
17.04.2011 godz.11:00 NIEDZIELA PALMOWA
– Spowiedź ogólna
– Poświęcenie palm
– Procesja z palmami
– Nauka rekolekcyjna